geschreven door Rolf Nijman i.s.m. Wouter Fontein

Waarom is de maatschappelijke status en het respect voor de docent de afgelopen decennia verdwenen?

In mijn vorige blog schreef ik over de problemen in het onderwijs die ons gebracht hebben tot de huidige zorgelijke staat van het systeem. Ik had het toen kort over de status van onderwijsgevenden in het passend onderwijs (po) en voortgezet onderwijs (vo). Om een beeld te schetsen van deze – door de jaren heen uitgeholde status van docenten – heb ik hieronder de werkomstandigheden van de docent gespiegeld aan die van een willekeurige chirurg. Ook hoogopgeleid. Natuurlijk is het beeld gechargeerd, maar ik denk dat vele mensen uit het onderwijsveld zich hier wel in zullen herkennen. De chirurg waarschijnlijk totaal niet 🙂

 

“De chirurg komt in de regen naar het ziekenhuis gefietst, kan met moeite de fietsenstalling bereiken en zijn fiets stallen door de drukte op het plein voor het gebouw. Zoveel patiënten zijn er al.
Snel zet hij zijn fiets in de al overvolle stalling, haalt zijn operatiespullen uit zijn fietstas en stapt met grote passen naar de hoofdingang. Hij heeft haast. Over een half uur begint de eerste operatie en hij moet nog veel doen voordat het zover is.

Snel hangt hij zijn jas in de garderobe, rent naar beneden naar het lab om de laatste bloed-
uitslagen van de eerste patiënt op te halen. Gauw door naar de operatieafdeling om de operatiekamer in orde te brengen. Apparatuur aanzetten. Vervelend, de helft werkt weer eens niet goed. Slecht internet. ICT bellen. Ze komen eraan.
De collega van de dag ervoor heeft de operatiekamer niet goed opgeruimd. Even de vloer aanvegen, bloed van de vorige dag wegpoetsen, alles rechtzetten. Hij neemt zich voor die collega toch maar weer eens aan te spreken, want dit gebeurt te vaak zo.

Hij kijkt nat van het zweet rond. Alles is klaar. Waar zijn de collega’s? Snel langs de koffiekamer met de vraag of ze een keer op tijd willen zijn en niet op de valreep binnenkomen….

Nu de patiënt nog. Met lange passen beent hij naar de afdeling chirurgie. Wat is het toch een groot ziekenhuis met lange gangen. Op de afdeling ligt de patiënt al klaar in zijn bed. De arts duwt – gelukkig met hulp van een collega – het bed door de lange gangen terug naar de operatieafdeling.
Het zweet staat nu toch wel op zijn rug. Samen met het personeel dat er net aankomt tilt hij de patiënt op de operatietafel. De ICT heeft gelukkig net op tijd de apparatuur in orde gebracht. Snel een kopje koffie en de operatie kan beginnen.

Na een uur hard werken is de operatie gelukkig geslaagd. Het personeel heeft goddank goed meegewerkt – dat is vaak wel anders en dan moet de chirurg orde houden. De arts breng de patiënt in zijn bed terug naar de afdeling, ruimt vervolgens de operatiekamer op en het hele proces gaat vervolgens opnieuw beginnen voor de tweede operatie.

Na zes operaties van een uur waarin de chirurg de eerste pauze moest surveilleren in de gang en tijdens de tweede pauze zijn boterhammen uit het plastic zakje vlug opeet, nog een paar intensieve gesprekken voert met patiënten, rest nog een vergadering van anderhalf uur, mails wegwerken en dan weer op de fiets naar huis. Jammer, het regent flink. Regenpak vergeten.

Thuis even eten, koffie, de kinderen in bed en boven op zijn kamer de operaties voor de volgende dag voorbereiden, en nog wat extra opgelegde taken uitvoeren om de patiëntenstroom naar het gebouw te prikkelen en te enthousiasmeren. Daarnaast zich nog even voorbereiden op een naar zijn mening onterechte klacht van een patiënt……”

 

Kun je het je voorstellen? Vast niet. Een dergelijk takenpakket verwachten we niet bij een chirurg (je kunt hier ook een advocaat of ander beroep met een hoog respect gehalte invullen). Deze heeft immers veel ondersteuning om zich heen om zich volledig te kunnen richten op zijn daadwerkelijk taak, waar hij voor opgeleid is.

Waarom is het voor een gemiddelde docent in het po en vo de gewoonste zaak van de wereld geworden om alles zelf te moeten regelen en daarnaast ook nog het respect min of meer is kwijtgeraakt? En waarom heeft een chirurg, met ook een maatschappelijk belangrijke taak, nog wel status en is het onderwijs dit kwijtgeraakt? Velen in het onderwijs hoeven niet zo nodig de status van de chirurg of advocaat, daar gaat het ze niet om. Maar enig respect geeft hen wel een steuntje in de rug in het werkveld.

Iets om over na te denken, en waarmee wij de reeks artikelen over dit onderwerp (voor nu) afsluiten. Wil je de gehele reeks lezen? Dit hebben wij hier eerder over gepubliceerd:

Wij kennen de verhalen, wij zien het regelmatig gebeuren. Heb jij het moeilijk als leerkracht, of sta je misschien zelfs op het punt om het op te geven? Onze ervaringen kunnen je helpen. Neem gerust eens contact op.