De kans bestaat dat jij (en je werkgever) vanuit een verzuimsituatie tot de conclusie komt dat je huidige baan of werkomgeving niet meer bij je past. Dan kom je vaak in een 2e spoor re-integratietraject terecht. Het zoeken naar een nieuwe invulling van de arbeidstijd kan veel blootleggen: misschien zijn je competenties veranderd of ligt je interesse gewoonweg niet meer in hetzelfde gebied. We merken dat dit soms moeilijk is voor cliënten. Maar, zoals we eerder al eens schreven, is het niet slim om dan ontslag te nemen (waarbij het re-integratietraject vervalt, je kansen op WW misloopt) en zelf op zoek te gaan naar een andere baan. In onze praktijk kennen we veel succesverhalen waarbij cliënten vanuit een 2e spoor traject weer gelukkig worden in hun werk.

Laat je inspireren door de volgende (geanonimiseerde) voorbeelden:

Je werk is niet je passie

We komen dit vaker tegen, maar nemen een voorbeeld aan een cliënt die vanuit een WW-situatie bij ons kwam. Sollicitaties binnen zijn vakgebied in het onderwijs leverden steeds weer niets op. Deze cliënt voldeed namelijk niet meer aan de vereiste bevoegdheden. Wij voerden daarom een loopbaancheck uit en richtten ons via ons netwerk en vacaturezoekmachine op het vinden van passende beroepen. De tijd begon echter te dringen. Een gezin, een eigen huis met een forse hypotheek en geen tweede inkomen. Dat terwijl het einde van de WW-periode in rap tempo naderde. Een financiële strop hing in de lucht.

Tijdens het traject constateerden wij dat deze cliënt zijn focus op zijn passie bleef richten, waarin helaas geen droog brood te verdienen was. Het kostte ons veel overtuigingskracht om deze cliënt wakker te schudden, hem bewust te maken van zijn verantwoordelijkheid voor zijn gezin en hem te focussen op het solliciteren en netwerken gericht op ander werk, waarmee wel een inkomen kon worden vergaard.

Uit ons beroepskeuzeonderzoek kwamen een aantal beroepen naar boven waar vraag naar was. Kort voordat de WW afliep en de cliënt in de bijstand zou belanden viel eindelijk het kwartje. Met een gezamenlijke inspanning werd deze cliënt voor twee redelijk eenvoudige parttime banen aangenomen. Het inkomen was weliswaar krap, maar het gevaar de hypotheek en het levensonderhoud van het gezin niet meer te kunnen betalen was afgewend. En wat het leukste aan deze casus was: cliënt hield tijd over, waardoor hij ook verder kon gaan met zijn passie. Later vernamen we van hem dat hij het erg naar zijn zin had en zijn passie zelfs goed geld in het laatje begon te brengen.

De omgeving past, de baan niet

Deze cliënt werkte in de ICT bij een onderwijsinstelling. Maar deze baan bood hem steeds minder uitdaging, terwijl cliënt zich wel thuis voelde in de werkomgeving; het onderwijs en de ICT.

Tijdens onze loopbaancheck werd duidelijk dat deze cliënt voor een docentschap geschikt zou zijn. Na wat zoeken bleek er een enorm tekort (en dus behoefte) aan ICT-docenten in de huidige digitale wereld. Onze cliënt werd vrij spoedig op basis van detachering extern als parttime ICT–docent op een MBO aangenomen. Na de start als docent werd in overleg bepaald welke aanvullende scholing nodig was voor zijn bevoegdheid. Naast deze parttime baan ging cliënt op zelfstandige basis ICT-ondersteuning aanbieden aan particulieren en ondernemers. Cliënt was uitermate blij met de veranderingen van zijn werkzaamheden en gaf aan zich erg ingenomen te voelen met het besef, dat er aan het einde van zijn loopbaan toch nog heel plezierig, uitdagend en afwisselend werk was gevonden.

Onzekerheden overwinnen

Niet voor iedereen is een simpel leven zonder geestelijke of fysieke ‘aandoeningen’ weggelegd. Zelfs wij putten nog dagelijks inspiratie uit een goed opgeleide cliënt met straatvrees, diverse vastgestelde arbeidsbeperkingen en ook nog een forse vorm van autisme. Deze client kwam bij ons in een 2e spoor re-integratietraject terecht.
Uit ons beroepskeuzeonderzoek kwamen slechts een beperkt aantal beroepen naar voren waar deze cliënt min of meer geschikt voor zou kunnen zijn. Echter was één daarvan het behalen van een taxi pas om klanten naar school of werk te vervoeren.
Het rijden in een taxi/busje voelde toch een beetje aan als een min of meer veilige omgeving; toch naar buiten, maar wel in een eigen besloten, dus veiligere omgeving. De taxi-pas werd behaald, maar toen moest er met werk worden gestart. Daar zag onze cliënt erg tegenop. Wat moest hij zeggen tegen de passagiers? Converseren was juist niet zijn ding. Maar wat bleek? Cliënt moest in de ochtend en aan het einde van de middag een busje met autistische kinderen vervoeren. Dit stelde hem direct helemaal gerust. Immers, hij was ervaringsdeskundig hoe je met zo’n doelgroep om moest omgaan.

door Wouter Fontein

Loop jij vast en kun je wel wat hulp gebruiken? Neem gerust vrijblijvend contact met ons op.

Het succes van Fred

Fred wordt in 2017 aangemeld voor een re-integratie 2e spoortraject. Het is een vrolijke man die zijn hele leven al werkt als monteur bij een groot installatiebedrijf. Hij is onlangs voor de 2e keer geopereerd aan zijn knieën en de arbeidsdeskundige kon niets anders concluderen dan dat zijn eigen werkzaamheden niet meer passend zijn. Fred vindt het heel erg dat hij zijn eigen werk niet meer kan uitvoeren maar is niet voornemens om passief af te wachten wat er gaat gebeuren.

Samen gaan we aan de slag. We kijken naar zijn vaardigheden, zijn intenties en welke functies er passend zijn. We gaan aan de slag met het maken van een CV, een sollicitatiebrief en oefenen telefoon- en sollicitatiegesprekken. Wat echter ook belangrijk is, is dat Fred zijn uren weer moet gaan opbouwen. Er is immers geen sprake van een urenbeperking dus hij moet uiteindelijk weer 8 uur per dag, uur per week kunnen werken. Omdat Fred thuis zo nu en dan op de computer bezig is, vragen we de werkgever of deze hem werk op kantoor kan aanbieden zodat hij zijn belastbaarheid op kan gaan bouwen. Er wordt hem simpel invoerwerk gegeven en gelukkig blijkt Fred hier aanleg voor te hebben.

Onze zoektocht naar een passende baan wordt uitgebreid met licht administratief werk. Zijn werkgever is echter bijzonder blij met de vorderingen die hun werknemer maakt op kantoor en geven hem steeds meer administratieve klussen erbij. Hij bouwt gestaag niet alleen zijn uren op maar ook zijn vaardigheden en skills. Na een tijdje hebben we beet: Fred wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek bij een externe werkgever en zij willen hem graag een baan aanbieden. We zijn blij! Maar de werkgever…. Nee die is niet blij. Ze zijn tevreden met Fred en zien hem na 30 trouwe dienstjaren niet graag vertrekken. Dus bieden ze hem een baan aan op kantoor. Fred hoeft er niet lang over na te denken en neemt deze kans met beide handen aan. Soms – als ik een afspraak daar op kantoor heb – loop ik even langs. Het gaat goed met Fred. Hij heeft het nog steeds naar zijn zin en spreekt altijd weer zijn waardering uit voor onze samenwerking, maar ach… met een enthousiaste en gemotiveerde cliënt als Fred en een meedenkende werkgever had ik een makkie.

Een jonge dame uit de horeca

Ze is nog heel jong, pas 24 en werkt in een horecagelegenheid in Rotterdam. Ze is daar gestart tijdens haar studie en na de afronding blijven hangen. Ze heeft het er enorm naar haar zin: leuk en afwisselend werk, leuke collega’s, goede baas. Maar dan wordt ze ziek en moet ze uitkijken naar een andere baan, het horecawerk is te belastend voor haar geworden.

We gaan aan de slag. Ze heeft een afgeronde HBO opleiding richting facility management maar haar hart ligt bij het klimaat en het gedrag van mensen. Ook heeft zij affiniteit met trends en ontwikkelingen binnen het bedrijfsleven en het organiseren van evenementen. Om haar belastbaarheid op te bouwen, gaat zij aan het werk op de administratie van een plaatselijk verzorgingstehuis. In de tussentijd solliciteren we naar diverse banen die haar aanspreken. Het duurt niet lang of ze heeft een uitnodiging om langs te komen bij een overheidsinstelling. Ze gaat op gesprek maar de werkzaamheden lijken haar wat saai. Tegelijkertijd biedt haar werkgever de mogelijkheid om aan de slag te gaan met het organiseren van evenementen.

De twijfel slaat toe, want ze staat op een belangrijk kruispunt in haar leven. Een leuke en afwisselende baan hebben, is één ding, maar wat meer inkomen is een ander ding. Ze woont nog thuis en zou graag op zichzelf willen gaan wonen, maar met haar huidige salaris gaat dat niet. Ze onderhandelt met haar werkgever, maar die kan niet veel meer bieden dan ze nu al verdient. Het werk bij de overheid betaalt een stuk beter. Ze vraagt mij om raad en ik adviseer haar het tweede gesprek bij de overheid aan te gaan en dan haar keuze te maken. Dat doet ze en met succes. Ze beseft dat de functie waarmee ze zal starten niet haar droombaan is, maar dat ze bij de overheid wel alle kansen krijgt om opleidingen te volgen en in de toekomst naar andere functies te solliciteren binnen de overheid. Bovendien is het salaris bij deze werkgever beduidend hoger en dat biedt haar de kans om uit huis te gaan. Zo kan ze uiteindelijk toch haar gevoel en haar wensen samenbrengen en neemt ze de baan bij de overheid aan. Onlangs is ze gestart met een interne opleiding waarbij ze aan de slag kan met haar affiniteit: het klimaat.

door Marina Fransen

Dit artikel is een samenwerking tussen Wouter Fontein (Re-Integratie Onderwijs & Zorg) en Marina Fransen (La Chiave). In alle anekdotes zijn details aangepast zodat de privacy van onze cliënten gewaarborgd blijft.

Zo zie je maar dat, hoewel een 2e spoor re-integratietraject soms pittig kan zijn, er vaak mooie dingen in je toekomst kunnen liggen. Ook als je er zelf niet uitkomt. Loop jij vast en kun je wel wat hulp gebruiken? Aarzel niet, neem gerust eens vrijblijvend contact met ons op.